Let’s take back what the devil has stolen from us
Mijn vader leerde me surfen toen ik nog op de basisschool zat. Hij had zelf een plank en zeil, maar die was nog te groot voor mij, mijn broers en zus. Ik kan me tot op de dag van vandaag zijn roep over het water horen galmen: ‘hou vast, hou vast, hou vast…..kont naar binnen.”
Mijn vader leerde mij het zeil te hanteren en een goede surfhouding aan te nemen. Ik ben dankbaar voor deze mooie belevenissen met mijn vader. Jarenlang surften we tijdens de zomervakantie op verschillende meren. Maar daar kwam voor mij plotseling een einde aan. Ik werk ziek. Meer dan 14 jaar droeg ik geen zeil meer naar het water. Ik stond niet meer op de plank. Een grote passie lag in het water.
Een droom valt in het water
Ik werd ziek, kreeg een psychose. Een zware depressie, angststoornis volgden. Niet mijn passie alleen lag in het water, mijn mijn hele leven lag in de blubber. Ik werd opgenomen in de psychiatrie.
Na een aantal weken op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) wilde ik weer gaan sporten. In overleg met mijn psychomotorisch therapeut, begon ik weer met hardlopen. Waar ik eerst met gemak 10 kilometer kon hardlopen, begon ik na de psychose met 5 maal 1 minuut hardlopen. De psychose had ook een enorme impact op mijn lichamelijke conditie.
Ik worstelde met een laag zelfbeeld, waardoor ik het surfen niet op durfde te pakken. Zou ik het nog wel kunnen? Konden anderen het niet veel beter dan ik? Wat zouden anderen van mij vinden? Vragen die ook voor de psychose aanwezig waren, hadden een veel groter impact.
De jaren waarin ik niet surfte gingen voorbij. Het verlangen om te surfen was aanwezig, maar ik durfde de stap nog niet te maken. Anderen konden het vast beter dan ik. Ik schaamde mij. Verder kregen andere zaken prioriteit. Ik trouwde en we kregen kinderen. Ook de studie studie Godsdienst Pastoraal Werk wilde ik graag afronden
De passie roept
De afgelopen jaren begon het echter weer te kriebelen. In de schuur van mijn ouders hangt nog steeds mijn surfplank. Ik gaf naar mijn broer en vader al eens aan dat ik weer wilde surfen. Helaas kwam het er nog niet van.
Op de plank
Tot afgelopen maandag toen ik met een vriend ging surfen. We besloten beiden een les te nemen. Hij, omdat hij nog niet eerder gesurft had, ik om een fris van start te gaan, om weer ‘in’ te komen. Daarna hebben we nog een uur vrij gesurfd.
Wat was het heerlijk om weer terug te zijn op de plek waar mijn vader me leerde surfen. Het zeil uit het water omhoog te trekken. De giek vast te pakken, de wind in de zeilen te voelen en te surfen. Het gaf me een groter gevoel van vrijheid. Ik voelde het gevoel weer dat ik 14 jaar geleden ook voelde tijdens het surfen. De instructeur gaf me nog een compliment met betrekking tot mijn lichaamshouding op de plank. Op dat moment dacht ik terug aan de les van mijn vader met betrekking tot mijn houding.
Ik heb opgepakt wat ik lang in het water heb laten liggen. Net alsof het van mij afgepakt was. Iemand zei eens: Let’s take back what the devil has stolen from us. Zo voelt deze stap. Ik heb teruggepakt wat me afgenomen was. De wind waait weer in de zeilen. Het geeft een gevoel van vrijheid, alsof het altijd zo heeft moeten zijn.
Gedeelde passie
En of ik nog een keer ga? Ik heb mijn jas daar laten liggen, dus ‘moet’ weer terug. Ja, ik ga zeker binnenkort weer eens surfen, Mijn familie wilde ook graag weer. Mijn vrouw zei: “Prima, maar eerst wil ik met je surfen.”
Dromen laten herleven
Nu mag ik anderen mee het water opnemen. Om hen te helpen om dat wat hen afgenomen is, opnieuw op laten pakken. Om oude dromen te laten herleven. Om weer vanuit hun eigenheid, vanuit hun zijn te leven. Laten we samen op weg gaan om te grijpen wat ons is afgenomen. Om oude dromen te laten herleven.
